Wielce czcigodny Księże Biskupie, najdostojniejszy Jubilacie, Panie Rektorze, Panie Przewodniczący, Laureaci Nagrody im. Profesora Mieczysława Gogacza, Szanowni Goście


Dzięki niestrudzonemu organizatorowi nagrody im. Profesora Mieczysława Gogacza profesorowi Arturowi Andrzejukowi, mamy okazję spotkać się w dniu jubileuszu osiemdziesiąt drugich urodzin z panem Profesorem, który wprawdzie z trudem ale i wielkim poświęceniem zaszczycił swoją obecnością dzisiejszą uroczystość. Można powiedzieć, że jak zawsze Profesor przezwyciężył wszystkie trudności, aby dotrzeć na miejsce spotkania ze studentami i swoimi uczniami. Jest nam szczególnie miło, że Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego może po raz kolejny gościć wybitnego uczonego i zarazem niezwykłego dydaktyka i pedagoga, który w czasach szczególnie trudnych dla studiowania średniowiecznych mistrzów, poznawania metafizyki i tomizmu potrafił skupić przy sobie studentów, zadbać o pracowników i kontynuatorów realistycznej filozofii. Wtedy nawet nie marzyliśmy o wygodnych, dogrzanych salach, szerszych korytarzach i bankomatach. Uczelnianą aulą był pokamedulski kościół na Bielanach, a klubem dyskusyjnym fragment korytarza przy portierni ze stojącą popielniczką. Dzisiaj, wypracowywana wtedy przez szereg lat (Profesor pracował w latach 1965-1996) uniwersytecka duchowość znajduje proporcjonalne do siebie materialne wyposażenie, którego jednym z przejawów jest ta piękna Aula im. Schumana, ozdoba drugiego campusa UKSW. I trzeba oddać hołd tym pracownikom najpierw ATK i UKSW za pobudzanie w duszach studenckich cnót teoretycznych i praktycznych, dzięki czemu te nowe sale skupiają filozofów, teologów i wielu innych humanistów ożywiających wspólnotę uniwersytecką.
Jesteśmy w obszarze żywej tradycji uniwersyteckiej, w której wspominanie wydarzeń jest tylko jej elementem. Istotna dla niej była obecność profesorów pośród studentów na zajęciach i spotkaniach naukowych. Z czasem wielu z nich, przygotowując rozprawy dyplomowe uznawało siebie za uczniów Profesora. Specyfiką oddziaływań profesora Gogacza było analizowanie problemów w perspektywie metafizycznej. Kwestie dotyczące bytu, szczególnie człowieka, relacji, przeżyć, trosk i cierpień zawsze były ciekawym, ale i ważnym dla młodych ludzi obszarem polemik, zaciekawień, okazją do uczenia się ich rozumienia i radzenia sobie z ich nieoczekiwanym pojawianiem się na co dzień. Profesor wskazywał, że uczenie i wychowanie uniwersyteckie polega na włączaniu studenta w pracę naukową, która gwarantuje mu ciągły kontakt z prawdą. Kontakt z wielkimi uczonymi, nawet z odległych epok ukazuje miarę ich celów i cierpliwość w ich osiąganiu. Dla wszystkich pracowników uniwersytetu jest to ciągła szansa spotykania tego, co najdoskonalsze w kulturze, to zarazem najwyższa miara wiedzy i usprawnień, do której można się zbliżać, a niekiedy nawet ją przekraczać. Do tego Profesor ośmielał i zachęcał. Był przekonany, że każdy człowiek powinien znać filozofię i teologię. Bez znajomości przedstawianych w tych naukach najważniejszych prawd, trudno być dobrym humanistą. Tej wiedzy nie powinno się zaniedbywać. Czymś osobnym jest życie wiarą w osobowego Boga. Ale jeżeli nawet tego się nie podejmuje, powinno się znać ich treść. To dopiero znaczy być bytem rozumnym – osobą, która zna prawdę i jest wolna.
Dzisiejsza uroczystość ma na celu uczczenie Profesora Mieczysława Gogacza i ucieszenie się jego obecnością. Ale też wielką radość wywołuje owocowanie nauczania i oddziaływanie twórczości Profesora, która jest studiowana przez kolejne pokolenia studentów i świadczy o ich wrażliwości na realizm. Wyrażają to prace dyplomowe, które stały się podstawą nagród i uznaniem kompetencji filozoficznych ich autorów, którzy dzisiaj są laureatami tej niezwykłej nagrody. To duża radość dla nas wszystkich a szczególnie dla promotorów tych rozpraw. Cieszymy się i gratulujemy Profesorowi, Kapitule Nagrody im. Mieczysława Gogacza, oczekując na kolejne pokolenia laureatów.


Tadeusz Klimski